Fiŝkaptejo
Nia filino estis ankoraŭ 4 jara. Iun tagon dum ni pasigis feriojn en nia naskiĝloko, ni iris al najbara urbo por viziti unu paperfabrikon, kie oni povas spekti procezon fari paperon mane. Japanstila papero estis utiligita ankaŭ kiel diploma atestilo de altlernejoj de ambaŭ mia edzino kaj mi. Nia filino, kvankam esti infano, tre ĝojis pro la sceno, ĉar tiu laboro ege similis al malnova rakonto en ŝia bildlibro. Post vizito de tiu fabriko, ni veturis laŭ rivero. Jam proksimiĝis tagmezo. Ni decidis tagmanĝi manĝejo apud la rivero. Tie, oni metis fiŝkaptilon en la rivero kaj oni servas fiŝojn, kiuj estis ĵus kaptitaj.
La fiŝkaptilo estis farita el bambuoj. Oni vicigis bambuojn kaj ligis ŝnurojn. Ĝi larĝas kaj longas pli ol 10 metrojn. Oni dividas la riveron en du fluoj barante per ŝtonoj en la rivero. Kaj ĉe unu el fluo, oni metis la bambua plektaĵon. Ties unu finaĵo estas mergita en akvo kontraŭ la fluo, kaj la alia finaĵo estis pli alte ol akvosurfaco. Akvo estas barita de bambuo sed trapasas inter ili sed fiŝoj ne povas trapasi. Do, oni kaptas ilin mane. Infanoj ĝoje ludis tretante akvon sed ilia ĝojkrio alarmis fiŝojn kaj neniu fiŝoj venas en la fiŝkaptejon. Sed infanoj, kompreneble ankaŭ nia filino, estis kontenta pro nekutima akva ludo.
Poste, ni eniris la manĝejo. Sed menuo ne troviĝis en tiu manĝejo, ĉar la menuo estis nur unu, rostaĵo de salita plekogloso. Ni ne povis ne mendi tion. Kaj venis tri bovloj da kuiritaj rizoj kaj sur unu granda telero monto da rostitaj plekoglosoj. Vidinte tion, nia filino ekploris. Mi demandis, ĉu alia manĝaĵo ne estas. La respondo estis, ne. Tial ni ne tuŝis tiujn kaj plu veturis por serĉi normala manĝejo. Mi ne memoras, kion ni tiam manĝis.
Nun eĉ ĉe manĝejo de fiŝkaptejo, almenaŭ kelkaj specoj da manĝaĵoj estas servataj. Sed pro tiu rememoro, ni neniam rekomendis tian manĝejon al tiuj, kiuj havas infanojn.